Misschien denk je nu: ?? Qué pasa Marieni ?? Wat heb jij met vissen?
Nou, op een portie kibbeling of gebakken makreel na niet heel veel, geintje natuurlijk ;-).
Ik beloof je in elk geval dat ik er straks op terugkom, ok?
Over 2 maanden is het een jaar geleden dat ik mijn laatste bestelling had, wat vliegt de tijd!
In mijn leerproces, ben ik zeker weer een paar stappen verder.
Herstellen gaat inmiddels om meer dan: F*ck, ik kan niet meer. Goed, dan nemen we enkele maanden rust, ontspannen we lekker en gaan we tot slot weer knallen met datgene wat ons dan blij maakt! Waar ik eerder al schreef dat de stilte na het stoppen met de bakery me extra inzichten heeft gegeven, is het nu tijd om daar dieper op in te gaan.
Inzichten die ik heus wel eerder opgemerkt heb, maar die ik altijd snel weer wegwuifde, de laatste jaren vooral onder de norm: ‘Ik heb het druk’.
Want hey, het weekend kwam er nou eenmaal weer aan en ik had 9 custom made taarten in bestelling staan die gebakken, gedecoreerd en bezorgd moesten worden. Daarna had ik nog wat administratie dat afgehandeld moest worden. En had ik al verteld dat ik ook nog een gezin heb dat mij af en toe wil zien? Dus geloof me, ik wilde er wel gehoor aan geven maar er was gewoon geen tijd om naar de signalen vanuit mijn hoofd en (vooral) hart te luisteren. Juist..…
Helemaal niet nu ze mij een boodschap influisterden die me niet zo fijn in de oren klonk:
‘Hey Marieni, we weten dat je het druk hebt maar we moeten praten, je weet wel waarover. Het is duidelijk dat het je nu niet uitkomt maar geen probleem joh, we wachten wel even op je!’
En of ze gewacht hebben…. Ik geloof steeds meer dat in mijn situatie de burn-out een manier was van mijn onderbewuste om nu definitief mijn aandacht te trekken. Om te luisteren naar wat er ECHT speelt,
wat uiteindelijk dieper blijkt te zitten dan vooraf gedacht.. Om mij bewust te maken van de lessen die ik nog te leren heb, en al zou ik willen; spijbelen tijdens ‘the school of life’ is gewoon geen optie lieve mensen.
Ik besef dat ik 2 keuzes he: ik kan, wanneer het ECHT ongemakkelijk wordt, snel omkeren en mezelf weer achter een andere smoes verstoppen. Of, ik kan het van dichtbij gaan bekijken, het tegen het licht houden. Ik kan het ongemak leren te dragen met de verwachting, nee optimistischer gezegd; met het vertrouwen dat het me zoveel moois gaat brengen!
Wat er onder de oppervlakte speelt is niet altijd fijn.
Dus, leer je jezelf ‘coping mechanisms’ aan, oftewel manieren om er mee te dealen.
Ik vermoed uit de drang om te ‘overleven’, als ik voor mezelf mag spreken.
Iedereen heeft zo zijn eigen middelen: drukte, perfectionisme, shoppen, verdovende middelen,
de schone schijn ophouden, mensen kwetsen, troost zoeken in eten, obsessief sporten, binge-watching.
Zo oneindig veel opties, ik zou zeggen: pick your poison ;-).
Waarschijnlijk zie je het zelf niet als ‘gif’, maar als iets wat op z’n minst gewoon onwijs fijn, onschuldig, comfortabel en welkom is. No judgement here, hier spreekt de expert…
Ik zie dat mijn persoonlijke proces nu om meer gaat dan:
Hoe ik mijn agenda in de toekomst beter ga beheren. Alsof ik ooit een georganiseerd persoon wordt, zoveel zelfkennis heb ik dan wel weer!
Of hoe ik echt leer te ontspannen. Hoe ik de ‘perfecte’ balans tussen een eigen bedrijf en het gezinsleven vind. Dé vraag van alle werkende / ondernemende ouders, en vooral moeders die geloven dat ze in alles evenveel horen te slagen, als het kan ook nog tegelijkertijd. Dat is trouwens een illusie die ik heel snel laat varen als je het niet erg vind, puur voor mijn eigen gemoedstoestand ;-).
Ik had het vermoeden dat het bovenstaande niet genoeg was en begon mezelf andere vragen te stellen:
Hoe ben je in deze positie terechtgekomen? Waarom heb je jezelf zo tot het uiterste gedreven, en voor wie eigenlijk? Waarom ben je zo paniekerig of op andere momenten juist zo onverschillig?
Wat voor drijfveren had of heb je en, als je daar dan echt IN ALLE EERLIJKHEID naar kijkt: welke drijfveren zijn ontstaan vanuit angst of ego? Is er een rode draad te herkennen die lastige of pijnlijke ‘key moments’ uit jouw leven verbinden?
Wat waren jouw overtuigingen die ontstonden na moeilijke situaties en emotionele of fysieke trauma’s bijvoorbeeld, waardoor jij je bepaalde gedragspatronen zo eigen heb gemaakt?
Hoe kun je dan leren om er met een ander, gezonder perspectief op terug te kijken?
Hoe koppel je de verhalen uit het verleden los van jouw gevoel van eigenwaarde?
Ik had laatst een open en eerlijk gesprek met een vriendin in de auto. Over enkele ingrijpende gebeurtenissen die mij tot op de dag van vandaag beïnvloeden in hoe ik mijzelf zie, of wat ik mijzelf gun.
Het balletje, om echt door te pakken qua mentale gezondheid, is onder andere gaan rollen door haar vraag:
“Marieni, wordt het niet eens tijd dat jij jezelf gaat vergeven?”
Wel potverdorie….. Net nu ik geen zakdoekjes bij me heb.
Er is een pad ontstaan, vrijgemaakt door dingen uit m’n kinder-, en tienertijd en ook zeker in de jaren dat ik jongvolwassen was.
Op dit moment valt het allemaal perfect samen en zit alles mee om ermee aan de slag te gaan.
Nu ben ik nog maar een klein stapje verwijderd van misschien wel de grootste groeispurt wat ik kan maken.
Dat is leuk want ik groei al jaren niet meer (behalve in de breedte, daar wordt ook aan gewerkt :-p), en ik heb altijd iets groter willen zijn, al is het alleen maar zodat mensen me niet meer als elleboogsteun gaan zien! #shortpeopleproblems.
Alle gekheid op een stokje, het feit blijft: pak ik het niet bij de echte oorzaak aan, dan zal een burn-out of iets vergelijkbaars altijd op de loer blijven liggen.
Het kost energie, reflecteren. Je rakelt van alles op. En je wilt lang niet alles naar de oppervlakte brengen. Omdat het pijn doet, omdat het ongemakkelijk is, omdat het gevolgen kan hebben voor de stabiliteit die je nu hebt, omdat je je schaamt. Je weet niet hoe groot het gaat of kan worden, dus gooi je voorzichtig jouw hengel uit, in de hoop dat het meevalt.
En dacht je vervolgens met jouw eenvoudige hengel gewoon een paar kleine visjes te vangen, heb je ineens een gigantische meerval te pakken.
Wacht, wat?! Dit heb ik niet besteld? Hoe gaat mijn simpele hengel DAT beest in hemelsnaam dragen? Hoe haal ik hem naar de kant, hoe zorg ik ervoor dat ik het arme dier of mijzelf niet bezeer tijdens die worsteling? Je denkt vervolgens alvast 5 stappen vooruit, vult allerlei worst case scenario’s in, en voor je het weet raak je het overzicht kwijt.
Dus knip je het liefst de vislijn door om die joekel van een vis te zien verdwijnen, terug de diepte in. In de hoop dat niemand zag wat jij aan jouw hengel had hangen, want zo’n vangst zou zeker aandacht trekken, helemaal als mensen zagen dat je er niet mee wist te dealen, dus: “Meerval? Welke meerval?”
Maar is het niet juist die ontkenning van de gebeurtenissen en emoties, wat er voor zorgt dat je weer duikt in de veiligheid van jouw coping mechanisms, waardoor het cirkeltje van patronen wéér niet doorbroken worden?
Als ik nu het bewustzijn EN de kans heb om te groeien, waarom haal ik er dan niet alles uit wat erin zit?
Dus ga ik met frisse moed en een klein beetje tegenzin aan de slag, nu begint het avontuur echt!
Ik doe het nu niet alleen, ik schakel professionele hulp in. Is het trouwens niet grappig dat je daar dan jaren tegenop kunt kijken, keer op keer het kunt uitstellen, en wanneer het moment daar is dat je eindelijk de knoop hebt doorgehakt, je de dokter hebt gebeld voor een doorverwijzing, je dan INEENS niet meer kunt wachten om ermee aan de slag te gaan? Isn’t it ironic…
En zoiets zou je trouwens net zo gemakkelijk moeten kunnen zeggen als:
“Nee, ik kan vanavond niet afspreken, ik ga sporten.”
Hoe dan ook, ik ga alles eruit halen en diegene die mij ‘in de stoel krijgt’, well, she’s in for a challenge ;-).
En wat er uiteindelijk ook aan de oppervlakte van het water verschijnt, ik heb 1 voordeel:
De hengel hoef ik eerst niet alleen te dragen!
P.s.: Ik kan zo 5 redenen noemen waarom ik het f*cking ENG vind om dit te posten.
Kort gezegd komt het dan vooral hier op neer: Doe normaal, dit is veel te serieus, veel te zware kost. Of: Wat zullen / zal m’n …………………. er wel niet van vinden (vrienden, kennissen, familie, vul verder maar in)??
Maar het mooie is: dit is mijn blog, het is mijn uitlaatklep, en dit verhaal is gewoon een deel van mij.
Net zoveel als het stuk waarin ik mijn nog altijd bestaande (maar inmiddels iets mildere) obsessie voor the Backstreet Boys liefdevol omschrijf. Forever fangirl! Klik HIER als je een 80’s / 90’s kiddo bent met een voorliefde voor boybands ;-).
En ach, als ik dan toch wil stoppen met ontkennen wie ik ben, door te houden van alles wat ik wel ben, dan kan ik maar beter elke kans aangrijpen om dit uit te dragen ;-)… Ik zeg niet dat alles nu soepel gaat, ik zeg alleen dat ik het elke dag weer ga proberen.
Of, zoals ik las in het geweldige boek van Elizabeth Gilbert genaamd **’Big Magic, creative living beyond fear’:
“It ain’t what they call you; it’s what you answer to.”
Gelijk een liefdevolle bemoediging voor jou ;-), MOCHT je het überhaupt nodig hebben!
**Dit boek heeft me trouwens geïnspireerd om wat luchtiger tegen creativiteit aan te kijken, om ook op dat vlak meer in beweging te komen en gewoon plezier te hebben, te creëren om het creëren, omdat het jouw goed recht is als mens. Absoluut een aanrader!