“Marieni wordt als eerste moeder!”, grapten een paar vriendinnen jaren geleden tijdens een etentje.
“ECHT NIET!”, reageerde ik lacherig maar vastberaden. Dat geloofde ik heilig. Ik was absoluut geen ‘mommy material’ in die tijd. Ik had een fulltime job en daarnaast deed ik ‘gewoon leuke dingen’ die je als twintiger doet. Ik leefde bij de dag en keek nauwelijks vooruit.
Ik was in die periode onrustig en ‘zoekende’ op meerdere vlakken in m’n leven.
Dat werd deels verbloemd door veel lol te trappen in Groningen, vaak tot in de vroege uurtjes. Samen met vrienden, heel veel flessen Bacardi en pakjes Marlboro (ja ja, kun je het je voorstellen, ik met een sigaret??). Don’t get me wrong, ik heb zoveel lol gehad maar ik stopte er ook wel het e.e.a. mee weg :-).
En toen…..
Even fast forward naar 2010…. Ezra kwam ter wereld. Jep, ik werd tóch als eerste moeder van mijn vriendinnen-groepje. Ze kregen nog gelijk ook, dammit! 25 jaar jong was ik toen onze knapperd in ons leven kwam…
Niet helemaal volgens planning (beter gezegd: helemaal niet). Maar we (Len en ik) besloten dat ons kindje gewenst was. Het was niet ‘volgens het boekje’ dat mijn opvoeding en (kerkelijke) omgeving waarin ik opgroeide mij voorschreef. We hadden maar net verkering na jaren af en aan gedatet te hebben en ik was niet concreet met de toekomst bezig. Maar we besloten er echt voor te gaan.
Dus: de knop ging om. Mijn sigaretten gingen rechtstreeks de prullenbak in. De flessen Bacardi verdwenen achterin het keukenkastje. Ik was ‘feestbeest-af’.
Wanneer ik me onzeker voelde over alle naderende verantwoordelijkheden, sprak ik mezelf streng toe: “Wordt volwassen Marieni. Dit is vast een ‘teken van boven’.Time to step the f*ck up!”. En dus deden we dat, naar ons beste kunnen.
De hobbelige weg; van stressvolle zwangerschap tot het eerste moment dat ik Ezra vasthield, liet bij mij z’n sporen na.
Lichamelijk was ik moeder vanaf het moment dat ik hem bij me droeg. Maar mijn gevoel had daarentegen jaren nodig om de nieuwe realiteit bij te benen.
Ik worstelde dagelijks met die tweestrijd maar durfde nergens aan te kloppen voor hulp. Je floept het er ook niet even uit aan de eettafel natuurlijk. Zeker niet wanneer je omringd wordt door ervaren moeders of ouders die het allemaal zo liefdevol en moeiteloos lijken te doen.
Ik herinner me een bijzonder moment, enkele dagen na de bevalling: ik liep naar de badkamer en keek naar mezelf in de spiegel. Maar ik herkende mijn spiegelbeeld niet.
Het was alsof ik uit het raam, zo naar een andere vrouw keek. En zij keek naar mij terug met haar zachte, ietwat droevige ogen. Wie wás zij? Het was een gekke en ergens ook verdrietige ervaring.
Achteraf denk ik dat dit op een symbolisch manier de zoektocht naar een nieuwe identiteit inluidde. Wie bén ik? Wie ben ik nú? Als moeder, als vrouw, als mens?
Als kersverse ouder ligt de focus natuurlijk vooral bij het zorgen voor jouw kindje. Dat is volkomen logisch. Maar soms is het nodig om stil te staan bij alle veranderingen en wat ze teweegbrengen bij jou als persoon! Ik weet hoe lastig dat voor mijzelf was. Ik voelde me schuldig en durfde er niet over te praten.
Nu ben ik 36 jaar, vier ik vandaag mijn 11e moederdag én schrijf ik erover. Juist vandaag wil ik met mijn verhaal en ervaring ook een lans breken voor andere (jonge) moeders die zich wellicht zo voelen of hebben gevoeld. En die dat verwarrend vinden, want ‘ik hoor die moedergevoelens automatisch te krijgen’ toch? Want er zijn vrouwen die geen moeder kunnen worden maar ‘ik heb wel een kind dus wat zeur ik nou’? Alsjeblieft, zo denken levert alleen maar meer schuldgevoel op. Wat uiteindelijk niemand helpt. Vooral jezelf en jouw kindje(s) niet.
Jouw ervaring en gevoel is waardevol genoeg om naar te luisteren. En dat mag bestaan naast de struggles of het verdriet van een ander persoon.
Moeder ben je wellicht vanaf het moment dat je een kindje draagt.
Maar je écht een moeder voelen kan soms, om wat voor reden dan ook, allesbehalve vanzelfsprekend zijn. EN DAT IS OK.
Soms heb je jaren nodig om weer opnieuw thuis te komen bij ‘jezelf’.
Er is geen duidelijke handleiding of één goede manier die jou er doorheen loodst. Het is een persoonlijke reis die iedere moeder (of ouder) doorstaat. De 1 misschien wat intenser of bewuster dan de ander. Het gaat hoe dan ook met vallen en opstaan.
Ik pleit ervoor dat we als moeders met meer compassie en liefde kijken naar de momenten waarop we ‘vallen’. En dat we, wanneer we weer opstaan, trots zijn en óók dat volop vieren!
De komst van onze zoon was dan wel niet gepland maar het heeft zeker zo moeten zijn! Ik ben dankzij hem een beter mens geworden en een moeder. Zoals ík dat zijn kan. Op m’n eigen manier.
Dat doe je door niet de vergelijking te maken met andere moeders én de focus te verleggen van wat je als moeder lastig of eng vind, naar wat je allemaal wél doet voor jouw kind. Ik ga je voor:
Ik ben een moeder die het soms eng en spannend vind om, ver van huis, alleen iets met mijn zoon te ondernemen.
Maar ik ben ook de moeder die hem alle ruimte geeft om verdrietig te zijn of volop te schelden als een verdrietige situatie of periode daarom vraagt.
Ik ben een moeder die veel alleen-tijd en rust nodig heeft waardoor hij soms iets teveel achter z’n playstation zit.
Maar ik ben ook de moeder die een ‘vakantie-bingo challenge’ in elkaar knutselt zodat hij, tijdens een weekje vakantie met z’n neven en nichtje, niet teveel stil staat bij zijn heimwee.
Ik ben een moeder die met ziel en zaligheid voor haar kind zorgt en daar héél veel voor over heeft.
MAAR ik ben ook een moeder die langzaam maar zeker beseft dat ze ook een eigen persoon en vrouw is. Met verlangens, dromen en wensen. Het kán en mag gewoon naast elkaar bestaan.
De een hoeft het ander niet uit te sluiten.
De vrouw die ‘vanuit de spiegel’ naar me keek? Ze is er nog steeds. Nu ik haar steeds beter zie, begint ze meer en meer te stralen!
Fijne moederdag lieve mama’s, please don’t be too hard on yourself!
