De afgelopen dagen gleed mijn blik zo nu en dan naar de laptop, met het idee dat er weer even wat geschreven moest worden. Dus zat ik te broeden op een idee, een spontane ingeving of een mooie titel. Er ontstond, op wat losse gedachten na, helemaal niks! Dat krijg je wanneer je geforceerd op zoek gaat naar inspiratie. Gewoon beginnen wordt ineens een taak. Eén die je liever ontwijkt, net zoals ik vroeger altijd onder mijn afwas-taakjes uit probeerde te komen!

Ik merk dat, inmiddels driekwart jaar na mijn ‘breekpunt’, de gevolgen van die lichamelijke en mentale tik zich nog regelmatig laten zien: meer haarverlies, slechte nachten, vermoeidheid, snel schrikken, besluiteloosheid… Zomaar wat voorbeelden…

Jep, aannames…  The mother of all f*ck ups….

Dat ‘breekpunt’ is trouwens ‘mijn term’ voor het burn-out label dat ik niet graag draag. Deels omdat ik vind dat ik daar niet voor ‘in aanmerking’ kom (want er zijn mensen die er slechter aan toe waren, dus waar zeur ik over?), en deels vanwege de angst om door anderen als ‘slappeling’ te worden gezien. Jep, aannames…  The mother of all f*ck ups….

Als ik een euro kreeg voor elke aanname die ik maakte, was
ik nu rijk genoeg om een tropisch en onbewoond eiland ver hier vandaan te kopen.
Waar ik een villa, groot genoeg om de hele familie te ontvangen, liet bouwen. Wacht,
vervang tropisch onbewoond eiland trouwens maar voor een heerlijk Grieks eiland,
uitkijkend over een prachtige baai! Met naast het huis (inclusief grote bibliotheek)
een moestuin, schrijvershutje en een fijn zwembad! Zie je? Ik ben de
moeilijkste niet!

Wanneer iets nog niet vanzelf gaat, wat het ook is, en om wat voor reden dan ook, neemt het hoofd het compleet over. Als je daardoor vervolgens overweldigd raakt, is het natuurlijk gemakkelijk om een uitweg te zoeken in dingen die wel kunnen wachten. Het huishouden is bv. een heel nuttig ‘hulpmiddel’ daarvoor (hier spreekt de expert ;-)).

Het is soms zo lastig om daar tegenin te gaan. Wanneer je niet oplet, ga je jezelf er tot overmaat van ramp ook nog op afrekenen: ‘Zie je wel? Weer een dag verspild, je kunt ook niks!’ . Weinig helpende woorden die we nooit zouden zeggen tegen een beste vriendin, een zus of onze kinderen, maar die we onszelf met de grootste overtuiging en het grootste gemak vertellen.

Uiteindelijk ben ik, mede door de noodzakelijke rust, mij beter
bewust geworden van die negatieve patronen, en herken ik ze sneller. Van
daaruit kunnen er oplossingen bedacht worden en eventueel (want daar is NIKS
mis mee!) gericht hulp worden gezocht.

Ik lees daarnaast regelmatig *boeken en luister graag naar podcasts, vaak tijdens een wandeling. Alles met het idee om te leren en om mezelf mentaal te ‘voeden’ met bemoedigende en inspirerende woorden die je soms nét dat zetje kunnen geven!

*binnenkort op de website: een lijst met mijn favoriete boeken, podcasts & video’s!

Er was geen tijd meer voor afleiding, excuses of gepieker.

Mijn manier om de cyclus van vandaag te doorbreken was om beginnen te typen zonder verwachtingen, en vooral te focussen op het letterlijke proces van het schrijven: de laptop op schoot nemen, Word openen, gedachten omzetten tot woorden en zinnen. Niks meer, niks minder.

Het werkte! Er was geen tijd meer voor afleiding, excuses of gepieker. Er ontstond weer beweging, de woorden verschenen op het digitale papier. Het mooiste? Er ontstond rust in het hoofd. En ik realiseerde me dat het al geslaagd is wanneer je gewoon (klein) begint. Dat is denk ik waar het gewoon om gaat! En ELK stapje, hoe onwijs klein ook, is f*cking waardevol!

Natuurlijk is het een bescheiden overwinning in een strijd dat elke dag weer om de hoek komt kijken en zich ook op andere manieren uit. Maar ELKE overwinning is er weer 1! Het is het waard om daarbij stil te staan!

Big things often have small beginnings!