Vrijdagavond: kind op bed, vriend het huis uit., ME TIME! Ik plof op de bank en plan een filmavond in, gewoon iets luchtigs dit keer. Een vriendin tipt mij over de film: “To all the boys I’ve loved before”. Het klinkt als iets wat ik normaal niet kijk maar mijn nieuwsgierigheid wint het van me. Het eerste wat in mij opkomt wanneer ik de afbeelding bij de filmtitel op Netflix zie is: TEENMOVIE!

Daar zit ik dan, met m’n 34 jaar en minimaal 34 grijze haren die ik elke maand weer verstop m.b.v. haarverf. Ik hoor de tienerversie van mezelf mij uitlachen; ik zit niet bepaald meer in de doelgroep waarvoor de film bedoeld is. Dat gevoel is te vergelijken met de 16-jarige Marieni, die het bv. onbegrijpelijk vond dat volwassen mensen van middelbare leeftijd of zelfs NOG OUDER, te vinden waren in discotheken: ‘Nou ja zeg, hoe durven ze plezier te maken en te leven wanneer ze al ZO OUD zijn??! Zoiets doe je gewoon niet, gedraag je!’ Wat zal ik zeggen: je bent jong, onnozel en kraamt onzin uit…

Terug naar de film. Het begint met een scène waarin
hoofdrolspeelster Lara Jean met een werkelijk fantastische jurk aan, in een
even betoverend heuvellandschap, haar geheime minnaar tegemoet loopt. Gevoel
voor drama? CHECK! Haar secret lover blijkt vervolgens OOK NOG de vriend van
haar zus te zijn? Je meent het niet!

Op de achtergrond klinkt het volgende: “He knew that it was wrong. But if this wasn’t what he wanted, then why did he come to the FIELD OF DESIRE?” Heerlijk fout dit, ik voel een guilty pleasure opkomen! Ik begin hardop te gniffelen en ben de schaamte inmiddels compleet voorbij! Ik lach omdat ik dat soort poëtisch onverantwoorde teksten zomaar zelf zou kunnen uitkramen, in nuchtere staat welteverstaan.

Ze naderen elkaar maar DAN, op het moment suprême, wordt Lara Jean met een kussen gewekt door 1 van haar zusjes. Wakker gemaakt van wat gelukkig een dagdroom blijkt te zijn.

Zonder verder cruciale ‘plot twists’ te delen kan ik je dit zeggen: mijn tienerhart begon sneller te kloppen. Lara Jean schreef door de jaren heen enkele liefdesbrieven aan (geheime) liefdes. Niet verstuurd, wel veilig opgeborgen in haar slaapkamer. Althans, dat denkt ze maar. Wanneer de brieven uiteindelijk zonder haar toestemming belanden bij diezelfde jongens, ontstaan er vanzelfsprekend hilarische taferelen.

Maar even serieus: de horror! Ik herken mij in Lara Jean. In
de schaamte, de paniek die ze voelde…

Sterker nog: ik WAS dat meisje. Het basisschoolmeisje dat aandachtig valentijnskaartjes in elkaar knutselde en in lades verstopte. Het tienermeisje dat na haar eerste *mini break-up een ultieme poging tot verzoening deed, door een liefdesuiting in dichtvorm, geschreven op een met parfum bespoten briefpapier te bezorgen bij haar ex-geliefde. Het nog iets oudere meisje dat haar Franse vakantieliefde Olivier uit Le Havre in haar beste Frans een brief schreef. Als we contact hielden, kwam er vast een moment dat we zouden besluiten om elkaar weer op te zoeken, een meisje mag dromen toch?

*mini break-up: omdat de verkering 2 weken duurde.

Ik was het meisje dat dapper genoeg was om haar gevoelens te uiten op papier, zelfs al stond er van alles op het spel: een eventuele afwijzing, publieke vernedering, leedvermaak. Ook ik kwam niet onder de afwijzing uit. Het is één van de vele ‘moetjes’ die simpelweg horen bij het leven, het ouder en (hopelijk) het wijzer worden. Eén die niemand zal ontlopen, tenzij je NOOIT risico’s neemt natuurlijk.

Stel je het volgende voor: je ‘chillt’ met een groep vriendinnen vlakbij het huis van het ex-vriendje. Die ene bij wie je het gedicht liet droppen. Stiekem hoop je hem te treffen, al is het alleen maar om te zien of het ook enig effect heeft gehad. In plaats daarvan hoor je wat gelach uit de nu grotere groep tieners, waar inmiddels ook zijn vrienden en broertjes tussen zitten. Een onaangenaam gevoel bekruipt je, nog niet begrijpend waarom.
Daar ga je al snel achter komen:

Een paar jongens beginnen hardop, en met het grootste plezier, wat zinnen uit mijn oh zo ijverig geschreven liefdesgedicht te citeren waar de anderen bij staan. Mijn ergste vermoedens werden die dag werkelijkheid: de brief ging zijn familie en misschien wel de hele buurt rond. Niet alleen had mijn actie z’n doel niet bereikt. Het, en daarmee IK, was ineens het mikpunt van spot en leedvermaak! AU, MIJN ARME TIENERHART.

Ik kreeg het gloeiend heet en mompelde zachtjes in mezelf: ‘Grond
splijt open, zodat ik er in kan verdwijnen voor altijd!’ Natuurlijk geen
gehoor. Daarna, wederom in mezelf: ’MARIENI, DOE DIT NOOIT MEER’. Ook die
boodschap kwam niet aan.

Er zouden meerdere brieven volgen naar andere jongens. Achteraf lach ik er hard om, vooral om dat hilarische gedicht, dramatic much? Ik realiseer mij dat schrijven door de jaren heen op moeilijke en leuke momenten gewoon altijd al een uitlaatklep is geweest. Ik kan mijzelf op een duidelijkere en creatievere manier uiten op ‘papier’ dan wanneer ik praat.

Ondanks vele goedbedoelde maar mislukte pogingen, waardeer ik dat meisje. Dat een gok durfde te wagen, dat zich kwetsbaar opstelde, zonder enige garanties dat mijn gevoelens gehoord, begrepen of beantwoord zouden worden.

Ook al kon ik als jonge romanticus het leed dat tienerliefde heet niet ontwijken. Die momenten en verhalen die eruit zijn ontstaan.. Zeg nou zelf, hoe pijnlijk ze ook waren, wie van jullie had ze nou echt willen missen?

En, teenmovie of niet, het was hilarisch. Zowel de film als de herinneringen die het teweegbracht.

X Marieni