“Maaamm…?”, klinkt het wanneer onze zoon op een dag thuis
komt van school.

 Het heeft iets onheilspellends en klinkt anders dan anders; de toon waarmee hij het zegt.

 Daardoor weet ik nu al dat het niet gaat om:

•  Spijkerbroek #12 wat gesneuveld is op het schoolplein.

• Het onrecht dat hem vandaag weer is aangedaan (“Hij zou met mij spelen maar gaat ineens toch met een ander vriendje afspreken”).
• Het zoveelste verzoek om eten. Thank God, want de boodschappen zijn nog niet gedaan en rups Nooitgenoeg is: zónder eten en mét een lege maag niet te genieten. Het zou weleens een kind van mij kunnen zijn (een milde versie weliswaar).

 

Ik kijk hem aan om te polsen wat de situatie is, om mij zo voor te bereiden op de lastige levensvragen dat mijn 8 jarige zoon waarschijnlijk op me af gaat vuren. “Ja, wat is er?”, vraag ik hem.

 “Nou, we hebben het vandaag over ‘Boem Boem-dingen’ gehad op school”.

Hij heeft een gezichtsuitdrukking dat ik nog niet eerder heb gezien.

Ik bespeur een vleugje schaamte, walging, rode blosjes en ‘on top of all that’ een ongemakkelijke glimlach die hij probeert te onderdrukken.

 Hij kijkt me niet aan en keert z’n rug naar me toe. Gelukkig heeft hij het soort kapsel waarmee ik ook vanaf de achterkant zie wanneer hij lacht (iets met wangetjes die heerlijk op bollen ;-)).

 

 

 

 Voor mijzelf heb ik een redelijke inschatting gemaakt van waar dit over zal gaan maar ik hou nog even een slag om de arm. Ik vraag hem: “Boem-boem dingen? Wat bedoel je daarmee?”

De vragen zijn ietwat overbodig en dienen voor eigen plezier! Ik weet het, schandalig natuurlijk, je kind zo laten ‘lijden’! Maar ik troost mijzelf met de gedachte dat het ouderschap met de nodige voordelen komt, en waarvan dit moment er dus ook één is. Dit soort geluksmomentjes zijn als je het mij vraagt in het leven geroepen ter compensatie voor de mindere dagen. Bv. voor het feit dat hij de eerste 4 maanden van zijn leven weigerde te slapen ’s nachts. Het is ons plicht als moeders en vaders om hier dus dankbaar gebruik van te maken. Je weet wel, zodat we nooit vergeten waarvoor we het allemaal doen ;-).

 “Ja, boem boem-dingen…”, er volgt een korte pauze, waarna hij vervolgt: “Nou, juf had het, zeg maar…. over jongens en meisjes”. Z’n inmiddels grote ogen kijken mij aan en lijken te zeggen: “Zorg er alsjeblieft niet voor dat ik het letterlijk moet zeggen tegen je!”

 Ik weet dat ik niet te ver moet doorslaan in mijn rol waarin ik me gedraag alsof ik van niks weet, toch hou ik me nog even stil. Vervolgens versterkt hij zijn verhaal met een beweging waarbij hij zijn armen naar zich trekt en z’n heupen naar voren drukt, je kunt het je vast wel voorstellen. Deze ‘move’ had hij afgekeken van een klasgenootje, wat overigens leidde tot grote hilariteit in de klas. En nu ook bij mij. Ik begin hardop te lachen: “Aaaaah ok, dát bedoel je!”.

 

 

We ploffen op de bank en praten over ’the birds and the bees’. Ik vraag hem tot slot of hij nog vragen heeft. Nadat hij heeft geluisterd naar het verhaal hoe hij zelf ter wereld kwam, volgt er een bedenkelijke ‘hmm, oke’. Daarmee is de kous af wat hem betreft. Hij gaat lekker buitenspelen met z’n vrienden. 

 Ik ben benieuwd of hij er ooit nog op terugkomt, of dat hij dan liever even bij z’n vader aanklopt, mannen onder elkaar ;-).

Maar wat zijn gesprek met mij betreft: dát was het dan! Hét gesprek der gesprekken.

Ik heb me weleens voorgesteld hoe dat zou gaan. Ik zag al voor me dat Len en ik met z’n tweeën tegenover hem zouden zitten, waarna hij met tegenzin en vol afschuw het zou aanhoren, om daarna direct te vluchten: “Ieuw mam, jaaahaaa pap, ok ik ga NU weg, DOEI!”. Nee, het was gewoon op een onverwachte middag, waarbij er natuurlijk een beetje gegiecheld werd, maar waarbij hij ook weer zo over ging tot de orde van de dag.

 Ineens bedenk ik me dat dit uiteindelijk het zoveelste ‘dingetje’ is wat ik kan afstrepen op het ‘ouderschaps-lijstje’. De zogenoemde checklist vol mijlpalen, gebeurtenissen en momenten waarvan we hopen het te kunnen afstrepen, tijdens het groter zien worden van ons kind of onze kinderen.

 Bijvoorbeeld het moment dat:

• Hij ophoudt met knuffelen (dat is overigens bijna zover, ugly cry).
• Z’n vader (en hopelijk niet zijn moeder) hem midden in de nacht ergens in beschonken toestand van de straat moet plukken.
• Ik als moeder zijn plas spuug op de grond van z’n kamer mag opruimen, the day after (twee weken huisarrest plus extra taken in huis staan er als straf tegenover ;-)).
• Hij niet meer voorgelezen wil worden, of wanneer we niet meer samen zingen voor het slapen gaan (dubbele ugly cry).
• Hij voor het eerst naar de stad fietst met een groep schoolvrienden, en ze hun zakgeld uitgeven bij de Jamin of snackbar.
• We hem 2 straten van het huis waar een feest wordt georganiseerd, mogen droppen.
• Dat moment dat ze naar de ‘grote school’ gaan, er daardoor oude vriendschappen verwateren en er nieuwe ontstaan.
• Dat moment dat: “Hey mam!” gevolgd door een knuffel, vervangen wordt door “Yo, mam!” met een high five.

 

 De lijst is gelukkig langer. Soms zijn ze nauwelijks op te merken, zeker in de hectiek van ons dagelijks bestaan. Totdat je je op een willekeurige dag plots beseft: Hé, de ‘goedemorgen knuffels’ zijn over. Of dat je moet accepteren dat meneer spelen en ‘hangen’ met z’n vrienden elke keer weer verkiest boven iets ondernemen samen met z’n moeder.

 Gewoontes en alledaagse momenten, af en toe zo vanzelfsprekend, totdat ze er niet meer zijn. Het heeft iets verdrietigs en iets moois. Verdrietig wanneer hij weer iets ‘ontgroeit’ is en datgene niet meer voorbij komt. Mooi omdat het ook betekent dat hij groter en ouder is geworden.

Hopelijk ook nog in goede gezondheid.

  

Ik herinner me dat we enkele jaren geleden vaak samen door de woonkamer dansten op Hakuna Matata. Lachend en gierend stampten we door de woonkamer. Wanneer we in een ‘romantische bui’ waren, nam ik hem in m’n armen en ‘schuifelden’ we samen op ‘Can you feel the love tonight’.

 Ik zie ook nog een kleine Ezra voor me die niet lang geleden flink wat tijd nodig had om te ontdooien op een feestje met veel gasten, en zich dan het liefst verschuilde achter z’n vader of moeder. En nu? Zien we hem de hele dag niet en duurt elk feestje te kort. Wanneer je zoiets realiseert, neem je jezelf voor dat je hem lekker op z’n eigen tempo laat opgroeien, dat je het groter worden niet nog eens een extra zetje hoeft te geven. Het gaat al zo snel.

 

 

• 

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

• 

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

 

 

En ook al is het ouder en zelfstandiger worden een onvermijdelijk iets.

Er zullen altijd weer nieuwe gewoontes, mijlpalen en momenten voor in de plaats komen, ik ben er klaar voor!