Een kleine vooruitblik naar donderdag 23-05-2019:

mijn outfit ligt klaar, de haren zijn netjes gestyled. Mijn make-up ‘zit erop’. Ik werp een blik in de spiegel en zie dat het goed is.

Ik ben hyper, en helemaal klaar voor dé dag!

Ik bedoel dan niet de trouwdag waar onze families al enige tijd op zitten te wachten en zo nu en dan heel subtiel om zeuren (neem het ze eens kwalijk na dik 6 jaar verloving).

Geen bruiloft dus, maar wel een absolute feestdag!

Op de planning staat een ontmoeting waar het programma Memories voor zou tekenen.

Een reünie waar ik 20 jaar op heb gewacht, een hereniging met mijn oh zo geliefde childhood heroes: The Backstreet Boys! De hereniging kunnen we beter een eenzijdig weerzien noemen. Ik acht de kans namelijk klein dat de 5, inmiddels volwassen mannen, mij herkennen van het concert dat ze op juni 1999, in de Amsterdam Arena gaven.

Ook al schreeuwde ik alsof mijn leven er vanaf hing.

Ook al had ik mijn te krappe Spice girls schoenen met extra dikke plateauzolen aangetrokken om meer op te vallen (en vooral om iets meer te kunnen zien natuurlijk ;-))

Ik droomde stiekem dat, wanneer mijn blik met die van Nick zou kruisen, hij naar mij zou staren en wijzen.

Alsof ik ‘the One’ was.

Ik zou vervolgens door de security mee worden genomen backstage, waar ik kennis zou maken met mijn idolen. Nick en ik zouden de hele avond praten, alsof we elkaar al jaren kenden.

Hij zou zeggen dat het lot ons had samengebracht, dat hij zijn leven lang had gewacht op dit ene moment. Enkele maanden later zou er een prachtige en intieme trouwceremonie volgen op het strand waarbij ik naar het altaar loop in een zwierige, ‘Griekse godin-achtige’ bruidsjurk. Muzikaal begeleidt door een a capella versie van ‘I want it that way’, uiteraard gezonden door de overige Backstreet Boys.

De droom was prachtig, het verhaal bijna het verfilmen waard.

Ik vermoed dat er destijds miljoenen vergelijkbare versies van mijn droom bestonden, bedacht door bakvissen van over de hele wereld!

Ondanks mijn verwoede pogingen om nét wat hoger te springen en nét wat harder te gillen tijdens het concert, wist ik niet de aandacht te trekken van Nick, of van welke Backstreet Boy dan ook.

We zouden elkaar niet zien of ontmoeten, laat staan trouwen.

Mijn tienerdroom mocht niet uitkomen, het lot had nou eenmaal een ander plan voor ons in petto. Jaren later zou er een nieuwe, real life versie volgen. Iets minder dramatisch, iets geloofwaardiger. Met in de hoofdrol Len en ik. En dus zijn we hier, 10 jaar later, samen met onze 8 jarige doerak Ezra!

Uiteraard ben ik blij dat het Nick uiteindelijk ook goed is vergaan.

Het zijn inmiddels allemaal Backstreet Daddy’s en ze vormen prachtige gezinnen met hun Backstreet wifey’s en Backstreet kiddo’s! 

Bij deze nieuwe fase, hoort een nieuw verhaal, een nieuw album en een ander, meer volwassen sound. 

Dus brachten ze dit jaar een nieuw album uit, genaamd DNA. 20 jaar na de Millennium tour waarmee ze de hele wereld over gingen! 

Of ze daar een geheel nieuwe doelgroep mee bereiken? Eerlijk gezegd weet ik het niet! 

Hoe dan ook neem ik mij morgen voor om de treinreis naar Amsterdam te gebruiken om de laatste nummers van dit album in mijn hoofd te stampen! 

En ook onze Ezra danst en zingt vrolijk mee met de oude én nieuwe hits. 

Je moet als ouder toch zorgen dat hij wat muzikale opvoeding krijgt ;-), al is het maar om dat verschrikkelijke “HUTS” uit z’n hoofd te krijgen. 

Backstreet boys, then….. and now!

Morgen, 23-05-2019 is het zover.

De dag dat ik mezelf na 20 jaar weer schaamteloos ga onderdompelen in de nostalgie van de jaren 90.

Met de bijbehorende onschuld, naïviteit, zorgeloosheid, urenlange gesprekken aan de huistelefoon, verliefdheid, liefdesbriefjes, gebroken harten, collect calls vanuit de telefooncel (lang leve de PTT TELECOM!), pasfoto hokjes, te laat briefjes en schoolagenda’s van de V&D. Stuk voor stuk roepen ze te gekke herinneringen op.

Deze worden morgen omlijst met nummers die ik nog altijd van begin tot eind kan meezingen, die zo’n grote rol hebben gespeeld in mijn tienerjaren: Quit playing games, Larger than life, As long as you love me en natuuuurlijk: I want it that way. Ik, inmiddels volwassen bakvis van 34 jaar oud, ben er he-le-maal klaar voor!

Backstreet’s back alright!