“Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid”.

De millennials zullen bekend zijn met deze slogan uit het Postbus 51 spotje (jep, gelijk even een reminder dat we oud zijn, graag gedaan ;-)). Hmm, “…op haar toekomst voorbereid…”…. Ik laat het even bezinken.

Maar wat als je, op jouw uitgestippelde route, naar die gewenste toekomst, stuit op wegblokkades of wegwerkzaamheden die je belemmeren verder te gaan? Wat als je ineens een onoverzichtelijk kruispunt nadert en je niet weet hoe je moet handelen? Wat als de weg die je dacht te kunnen nemen zelfs niet eens meer bestaat? Wanneer ‘ie gewoon, “woooosh” van de aardbodem is verdwenen?

Hoe kom je dan toch weer in beweging? Hoe vind je dan toch het vertrouwen om kleine stapjes te zetten, ook al weet je de uiteindelijke richting nog niet?

Het doet me denken aan iets dat enkele maanden terug plaats vond. Ik zat in de trein en ving een gesprek op tussen een jongen en een meisje.

Ze hadden net hun schoolexamens afgerond en waren nu ‘klaar voor de grote mensenwereld’. Ze waren opgelucht, trots en blij met het behalen van hun diploma’s en dat ze de middelbare school met plezier en succes hadden afgerond. Ik merkte op dat het vrolijke geklets geleidelijk overging in serieuze gesprekken over ‘de toekomst’ in diezelfde grote mensenwereld. Het ging over het soort werk dat ze wilden doen, wat voor vervolgopleiding erbij zou passen. Wat anderen kozen. Wat ‘verstandig’ zou zijn… De toon ging van luchtig en opgewekt, naar bedeesd en ernstig. Ik hoorde ineens de zorgen, de vertwijfeling, passend bij het moment dat je ineens voor belangrijke keuzes staat die ‘jouw toekomst bepalen’.

Het is een gevoel wat we allemaal hebben ervaren, zo aan het einde van onze middelbare schooltijd.

De een waarschijnlijk wat bewuster dan de ander.

Soms vraag ik me af of die (grotendeels zelfopgelegde) druk tegenwoordig, dankzij het internet en sociale media, nog veel groter is geworden? In een wereld waarin je overweldigd kunt raken door alle mogelijkheden, en je overspoelt wordt door niet alleen de keuzes van jouw eigen vrienden maar ook van die van alle andere examenleerlingen, kan het lastig zijn om vol vertrouwen jouw eigen pad te bewandelen. Of om het feit dat je het simpelweg nog niet weet, te omarmen. Dat zeg ik als ervaringsdeskundige, ik wist het niet zo goed en koos mijn vervolgopleiding (Ondernemer café, bar & fastfood bij de Hotelschool in Groningen) voor een groot deel om bij mijn beste vriendin te blijven en niet ‘alleen’ te zijn. Had ik mijn hart gevolgd, dan had ik iets creatievers gekozen, of iets wat mijn liefde voor talen en aardrijkskunde zou voeden, waarschijnlijk in de richting van toerisme en recreatie. Ik kan me herinneren dat ik als kind ook altijd droomde om de wereld over te vliegen als stewardess, of om een jaar highschool te doen in de Verenigde Staten. Ik heb daar zelfs nog een informatieavond voor bezocht. Maar ik was niet zo dapper om echt door te zetten :-). Ik heb het uiteindelijk een jaar uitgehouden op de Hotelschool. 

Terugkomend op het stel tieners in de trein: ik vond het sneu voor ze dat ze van het euforische gevoel ineens doorschoten de andere kant op. Dat ze daardoor snel voorbij gingen aan het feit dat ze gewoon geslaagd waren én ze nu vooral ook mochten genieten van die welverdiende zomervakantie.

Nu ik (bijna een jaar) thuis zit, herken ik dat gevoel dat ze hebben. Waarschijnlijk leefde ik daarom zo met ze mee. Het is niet alleen ‘weggelegd’ voor de tieners die net hun middelbare school hebben afgerond en belangrijke beslissingen te nemen hebben. We komen allemaal (meerdere keren) op een punt dat we even ‘vast zitten’. Dat we op een kruispunt staan en niet zien wat dan ‘de juiste weg’ is. Dat we die onzekerheid voelen omdat we nog niet weten wat we willen doen. En dat je je daar soms stiekem voor schaamt omdat je vindt dat je het zo langzamerhand wel zou moeten weten.

Wanneer ik met zulke gedachten rondloop, merk ik dat ik letterlijk en figuurlijk vast kom te zitten. Ik leg er dan zo’n druk op, dat het me verkrampt en verlamd. Mijn schouders trekken omhoog, en zetten zich vast en als dat gevoel lang blijft hangen veranderen ze in een blok beton.

Ik stuitte niet lang daarna op een blog van het ondernemersplatform Fast Company, waarbij 1 stukje gelijk in m’n hoofd bleef hangen:

“If you can’t figure out the future, what do you do? Don’t focus on the future. Focus on what you can do right now that will be good no matter what the future brings. Make stuff. Build stuff. Learn skills. Go on adventures. Make friends. These things will help in any future”. De link naar het volledige artikel vind je hier

Ik herhaal de zin in mezelf… Focus on what you CAN do right now, that will be good NO MATTER WHAT the future brings. Juist, daar heb ik wat aan (zonder sarcasme)! Want wanneer je het gevoel hebt dat je ‘op tijd staat’ (want je wordt nou eenmaal ouder) en je hebt tig mogelijkheden, plus je bent ook nog breed geïnteresseerd, oftewel je bent een ‘multi-passionate’, dan voelt het als onmogelijk om een keuze te maken, omdat je het idee hebt dat er altijd een andere, betere optie is. En je wilt geen tijd verliezen omdat je verdwaald bent door een verkeerd genomen afslag . Het gevolg? Je blijft op dat veilige plekje waar je nu bent, waarvan je tenminste wel weet wat er gebeurt maar je tegelijkertijd geen meters maakt. Ik probeer er nu met een ander perspectief naar te kijken: wat kan (en doe ik al) wel?

Ik kan hulp zoeken om bepaalde patronen te leren doorbreken.

Ik kan elke dag een uur wandelen.

Ik kan voor mijn gezin zorgen.

Ik kan schrijven over wat mij interesseert.

Ik kan dingen benoemen zoals ze zijn zonder ze te willen verfraaien, uit angst voor afwijzing (ok, eerlijk is eerlijk, dat is wel echt een uitdaging, maar het gaat me steeds iets beter af).

Ik kan nieuwe dingen uitproberen en evenementen bezoeken die een tikje uit m’n comfort zone liggen en mij zo openstellen voor andere ideeën.

Ik kan afspreken met vriendinnen of kennissen.

Ik kan een luisterend oor bieden aan wie dat nodig heeft.

Ik kan gezonder gaan eten.

Ik kan ons kleinere maandbudget goed managen (want -> ‘ex-zzp’er en dus geen inkomsten momenteel).

Ik kan het huis opknappen en het ontdoen van alle onnodige spullen.

Ik kan werken aan meer zelfvertrouwen door dagelijks te reflecteren op wat er wel goed ging, wat ik al wél weet, wat mij van nature goed afgaat (zoals ellenlange blogposts schrijven ;-p) en wat ik heb geleerd..

Ik kan solliciteren voor een simpel baantje dat me iets meer structuur en houvast geeft gedurende de week.

De lijst is lang en ineens besef ik me dat ik eigenlijk al best een hoop doe en onderneem, ook al voelt het soms niet zo. En los van wat de toekomst mij brengt, zijn ze stuk voor stuk al waardevol voor me.

Focus on what you can do right now that will be good no matter what the future brings.

En jij? Welke stap, klein als het ook mag zijn, gaat jou hoe dan ook vooruit helpen, gaat sowieso een bijdrage leveren in jouw proces van persoonlijke groei, los van wat de toekomst ook brengt? Wat kun je wél doen?

Welke inie minie stapjes kun je wel zetten? Kun je iemand om advies vragen? Kun je een lezing bijwonen? Kun je een dag voor jezelf plannen en lekker ontspannen? Ga je een keer alleen lunchen? Maak je een weekmenu? Haal je meer fruit in huis? Bezoek je een open dag, een beurs of event? Bel je de huisarts? Ga je dagelijks een blokje om? Nodig je een vriendin uit voor een theetje en koekjes?   

Focus op wat je KUNT doen, en zie hoe je vanzelf een positieve verandering voor jezelf creëert!