Laat de vorm los…

4 woorden die mij bezig houden. Even voor de duidelijkheid, het gaat hier niet over mijn eigen vorm (die momenteel ver te zoeken is ;-)) maar over life in general.

Laat de vorm los.. Een zin bestaande uit 4 woorden die al weken dansen in m’n hoofd. Het zinnetje beschrijft perfect waar ik nu sta in het leven.

De afgelopen weken zijn ontzettend moeilijk geweest voor ons als gezin en voor mij persoonlijk. Lennert en ik hebben afscheid genomen van onze relatie, zoals deze de afgelopen jaren was. We nemen en hebben wat ruimte genomen voor onszelf. Even ‘uitzoomen’ en kijken wat er de afgelopen 10 jaar is gebeurd. En waar we uiteindelijk naartoe willen.

We zijn op een ontdekkingsreis gegaan waarbij we uitzoeken hoe we de toekomst willen inkleuren. Hoe dat er dan precies uit komt te zien weten we nog niet.

In de praktijk betekent dit dat ik sinds een week weer thuis slaap nadat ik bijna 2 maanden van huis was. Zodat we allebei die ruimte hadden.

Ik ben hierin liefdevol opgevangen door de ouders van één van m’n beste vriendinnen én mijn ouders.

Momenteel heb ik het stokje van mijn ‘nomadenbestaan’ overgedragen aan Lennert die, meestal alleen maar ook zeker met ons samen, op een camping staat de komende weken.

Hierdoor kan Ezra weer in zijn eigen huis zijn én slapen, in plaats van dat hij (zoals in de eerste weken regelmatig het geval was) moet mee verhuizen wanneer onze werkroosters erom vragen.

Het leven uit een koffer was stressvol en eigenlijk weinig helpend om de gedachten-brij in m’n hoofd te ontrafelen.

Maar het is niets vergeleken met de pijn en het verdriet wat ik als gevolg hiervan bij Ezra heb gezien.

Als ouder weet je dat je jouw kind nooit 100 % kunt beschermen tegen tegenslag, verdriet en moeilijke tijden. Tegelijkertijd ben je continue met jezelf in gesprek: ‘Wat is wijsheid?’

‘Zijn mijn behoeftes en wensen niet standaard ondergeschikt aan die van mijn kind?

Al is het maar zodat hij geen verdriet meer heeft? Is dat niet het lot dat je gewoon te dragen hebt als ouder?’

Tegelijkertijd kun je jezelf afvragen of het op de lange termijn niet ongezonder is voor hem, als het gevolg daarvan is dat hij 2 ouders heeft die later ongelukkig en verbitterd zijn?

Het blijft tot op de dag van vandaag een ontzettend lastige afweging. Ik denk dat het voor hem helpt dat we, ongeacht de uitkomst, laten zien dat wij als ouders er alles aan doen om er iets van te maken. Dat we met elkaar in gesprek zijn, dat we hulp zoeken en daarmee laten zien dat wij als volwassenen ook niet alle antwoorden hebben.

Ondertussen geven we hem, net zoals anders, onvoorwaardelijke liefde en alle ruimte om hem te laten zijn met AL zijn emoties, juist nu.

‘Mam, ik vind het allemaal één grote fucking kutzooi’, zei Ezra weken geleden tegen mij.

Ik antwoordde dat ik het daar helemaal mee eens was.

Ik had er vroeger niet aan moeten denken dat ik als kind zoiets zou zeggen tegen mijn ouders. Maar door mijn levenservaringen heb ik geleerd hoe belangrijk het is om deze emoties écht de ruimte te geven.

Daarna bedankte hij ons voor onze hulp en dat we er voor hem waren. De schat…

Eerlijk is eerlijk. Ik weet niet wat dit moeilijke jaar voor impact op hem zal hebben op de lange termijn,  dat is als moeder best moeilijk te accepteren.

Tegelijkertijd is het ook een levensles voor hem; dat het leven niet altijd maakbaar is of loopt zoals je vooraf had verwacht. Dat een stuk acceptatie daarin wellicht kan zorgen voor mentale veerkracht en doorzettingsvermogen. En, hoe gek ook, zelfs in deze tijden worden mooie herinneringen gemaakt. We huilen maar lachen ook wat af. We genieten zo van de momenten dat we samen zijn, misschien wel bewuster dan eerder. We voelen ons gedragen door mensen uit onze omgeving (soms uit onverwachte hoek) en dat geeft een warm, fijn gevoel.

Wanneer het voelt alsof je non-stop in een rollercoaster zit waarbij onzekerheid, rouw en verdriet hand in hand gaan met kracht, hoop en dankbaarheid, kan het ZO fijn zijn om je vast te grijpen aan iets.

Al is het maar zodat je voor jouw gevoel het overzicht bewaard.

Maar, wat als er geen houvast lijkt te zijn? Blijf je dan wild om je heen grijpen totdat je het hebt gevonden?

Wat als jouw drang naar duidelijkheid alleen maar averechts werkt en zorgt voor een extra zware last?

Vasthouden en loslaten… Ik voer continue een discussie met ze. En, ze hebben allebei een punt.  

Wanneer vasthouden omslaat naar krampachtig vastklampen, zeg je eigenlijk: ik heb geen vertrouwen in mijn eigen veerkracht, zodra datgene waar ik mij zó hard aan vasthoud, wegvalt.

Maar, wanneer je (te) makkelijk loslaat in wat jij nodig hebt, is er een kans dat je voorbij gaat aan wie je écht bent en aan wat jouw kernwaarden en behoeftes zijn. Daardoor kom je in conflict met jezelf.

En dan is er óók nog de mogelijkheid dat je, iets wat potentie heeft, te makkelijk laat gaan uit zelfbescherming. Dat is dan wéér een andere kant van dit verhaal ;-)…. 

Laat de vorm los. Vier woorden die me vertrouwen, lucht en rust brengen maar ook regelmatig frustraties en ergernis.

Het zoeken naar een balans hierin voelt een beetje als koorddansen… En ik weet dat ik al dansend over dit koord écht wel een keer zal vallen. 

Het helpt dan om te zorgen voor een (emotioneel) vangnet: Weet dat je om hulp mag vragen, omring je met mensen die écht het beste met je voor hebben en zorg voor een stevige basis in jezelf zodat jij, ongeacht wát er op jouw pad komt, op jezelf kunt vertrouwen.

Zo doet een onvermijdelijke val niet onnodig veel pijn!