Lennert en ik waren laatst aan het wandelen en we raakten in gesprek over ‘de situatie’ nu. Dat klinkt onheilspellend maar het is allesbehalve dat!

We praatten over hoe het er nu met mij voor staat, lichamelijk & mentaal.

Ik was de laatste dagen erg onrustig. Ik telde een tijd geleden namelijk terug naar het moment dat ik mijn laatste klant voor mijn bedrijf had. Ik kwam uit op 9 maanden geleden.

9 maanden zit ik inmiddels thuis.

Toen nog all smiles 

Waar ik de eerste maanden vooral bezig was met herstellen, merk ik dat ik me nu soms ongemakkelijk begin te voelen.

Mijn lijf is hersteld. Maar mijn hoofd heeft het nog niet op een rijtje en zegt me wel dat het nu lang genoeg heeft geduurd.

Het vraagt zich af wanneer er eindelijk weer een nieuw bedrijfsconcept, idee of toekomstplan uit m’n hoofd rolt.

De ideeën blijven echter uit, en de schaamte schiet als een warme gloed naar mijn wangen. Gelukkig ben ik gezegend met een grote hoeveelheid pigment waardoor de rode wangen niet te zien zijn, maar geloof me, het is er!

Vanuit nieuwsgierigheid probeer ik het gelijk uit te pluizen. Vragen stellen levert immers antwoorden op, niks mis mee! Het wordt een ander verhaal wanneer je het doet met de intentie om jouw proces te vergelijken met dat van een ander. 

Oké, ik gooi er gewoon maar even uit wat ik momenteel lastig vind:

Ik heb nog geen idee hoe ik nu ‘verder moet’. Ik heb nog niet helder wat mij leuk lijkt om te doen of waar ik goed in ben.

Ik dácht het te hebben gevonden in de bakery, dat voelde als een euforisch moment na vroeger jarenlang zoekende te zijn geweest (ik weet zelfs niet meer hoeveel beroepskeuzetesten ik heb versleten ;-)). Maar nu dat weg is gevallen begint de zoektocht weer opnieuw, en dat zorgt voor een “ini-mini-identiteitscrisis”.

Zodra mensen me nu vragen hoe het met mij gaat of wat ik heb gedaan de afgelopen tijd, wil ik een mooi en perfect gekunsteld antwoord opdreunen. Niet omdat dat ook het antwoord is, maar om te bewijzen dat ik er wel degelijk wat aan doe. Alles om maar te ontkomen aan het gevoel van schaamte.

Het is ook zo lastig om elke keer de in de bosjes te verstoppen wanneer je een bekende ziet 😉

Waarom doen we dat eigenlijk? Ik zeg bewust ‘we’, omdat ik dit ook veel om mij heen zie gebeuren.

Ik begin mij zorgen te maken wanneer ik hoor dat andere mensen, die momenteel om wat voor reden dan ook even ‘vast zitten’, vragen over hun situatie krampachtig proberen te ontwijken of de situatie mooier willen doen lijken dan het geval is. 

Omdat dit mij het idee geeft dat (ook) zij denken dat je alleen van je mag laten horen wanneer het weer goed met je gaat.

Wanneer je weer beter bent, wanneer je een nieuwe & gave job hebt, wanneer je een relatie hebt met een leuke man.

“Soms zijn we zo gefocust op wat er ontbreekt of waarin we onszelf ‘moeten’ verbeteren.

Met als maatstaf de prachtige plaatjes die ons dagelijks via social media worden voorgeschoteld”

En hey, no judgement here, ik herken het als geen ander!

Het is ook belangrijk om onszelf te blijven ontwikkelen.

Het leven is veranderlijk. Meebewegen, aanpassen en onszelf verder ontplooien is een natuurlijk proces wat er gewoon bij hoort.

Het is (vind ik) vooral hoe we DENKEN dat dit proces er voor ons uit zou moeten zien, wat ons onzeker maakt.

“Mijn identiteit en hoe ik een jaar geleden over mijzelf dacht, viel nauw samen met hoe druk ik het had, wat ik bereikt had, en hoe goed ik alle ballen leek hoog te houden.”

Met de nadruk op het woordje LEEK. De hoeveelheid stress en het gevoel constant tekort te schieten als moeder, waren altijd aanwezig,. Daar kon geen fancy #girlboss of #mompreneur iets aan veranderen ;-).

Toen het bedrijf wegviel, viel de zekerheid over mijzelf ook weg.

De overgang van ‘mompreneur’ naar nu ‘huismoeder’, het is even wennen!

Alsof het niet is wat ik hoor te doen als mens, vrouw en moeder anno 2019.

Dus ga je als een bezetene tekeer en probeer je alle informatie, inspiratie en input tot je te nemen in de hoop een stapje verder te komen. 

Maar in mijn geforceerde poging om oplossingen en nieuwe toekomstplannen af te dwingen, ben ik helemaal voorbij gegaan aan het feit dat in de afgelopen 9 maanden:

– Ik geen paniekaanval meer heb gehad!
– Ik weer alleen in een trein durf te zitten. Zelfs in een nagenoeg volle coupé tijdens de avondspits.

– Ik een paar keer in een overvolle concertzaal of voetbalstadion heb gezeten.

Zonder tijdens het concert of de wedstrijd weg te rennen 😉

Het hoogtepunt qua drukte was een wedstrijd van en bij Bayern München, waar zo’n 75.000 mensen bij elkaar zaten. Deze dingen waren een jaar geleden nagenoeg ondenkbaar!

Ook vergat ik daarnaast dat:

Ezra het geweldig vind dat ik nu als trouwe supporter al zijn voetbalwedstrijden kan bekijken.

En de mannen het enorm waarderen dat het nu een stuk rustiger en fijner is thuis.

Ezra mij een paar maanden geleden zei: “Mam, ik ben blij dat je niet meer zo snel boos wordt”.

Als dát geen groei is! Misschien moet ik mij meer richten op de motivatie en beloning van binnenuit, van dichtbij, door de mensen die er het meest toe doen voor mijzelf. 

Ik moet ineens denken aan een fragment uit een van m’n favoriete boeken; The Subtle art of not giving a f*ck, geschreven door Mark Manson. Waarom o.a. het proberen te ontvluchten aan de negatieve momenten uit ons leven, alleen maar een averechts effect heeft.

Omdat ik zelf het origineel heb i.p.v. de Nederlandse vertaling, ook even het fragment in het Engels:

Ik mag dan nog geen concreet idee hebben van wat mij goed ligt, of waar ik happy van word.

Maar waar ik nu energie van krijg is om aan anderen laten zien, d.m.v. mijn proces, dat het OK is:

De onrust, de onzekerheid, het gevoel dat je niet bent waar je hoort te zijn naar jouw idee: het hoeft niet verfraaid, vermomd of heel subtiel weggewerkt te worden.

Embrace it, sit with the discomfort and work through it, op jouw manier!

Je bent sterk, ook wanneer je durft toe te geven dat je je kwetsbaar voelt.

Je mag net zo uitgesproken zijn over jouw uitdagingen, als over jouw overwinningen.

Je bent meer dan genoeg, ook als je even compleet vast zit.

Je hoeft je niet beter of slimmer voor te doen, je bent net zo waardevol als de mensen die hun obstakels overwonnen hebben en een stapje verder zijn.

Laat je niet afleiden door wat je hoort, ziet of leest om jou heen. Behalve als het jou bemoedigt, tenzij je er geïnspireerd door raakt en het jou een positief zetje in de rug geeft!

Bovenal:

Be you, do you, for you.