Het is vandaag woensdag 29 april 2020. 2 maanden geleden werd er in Nederland voor het eerst een persoon positief getest op het Coronavirus. The rest is history. Sindsdien zijn we bedolven onder een tsunami aan berichten over de vele sterfgevallen, drastische maatregelen, op hol geslagen hamsteraars, om de oren vliegende toiletrollen, vitale beroepen en bomvolle stadsparken. Die history, hoe kort en recent ook, geeft me sterk het vermoeden dat het normaal van ‘voor de corona ellende’ voorlopig in elk geval niet meer terug komt. Ik ben nieuwsgierig (en bezorgd) naar de impact op de langere termijn: op onze relaties, onze (mentale) gezondheid, op hoe de economische situatie dan is, hoe we werken en samenleven. Apart om in korte tijd zoveel onzekerheid te ervaren.
En ondanks dat we soms zo goed denken te weten hoe we bepaalde dingen in zo’n crisis zouden ‘moeten’ aanpakken, hoop ik dat er ruimte blijft voor hoe een ieder dit persoonlijk ervaart, wat een ieder hierbij voelt en hoe hij of zij ermee omgaat.
Bij ons thuis gaat alles z’n gangetje en ik besef me dat we daar dankbaar voor kunnen zijn! Langzamerhand vinden wij onze eigen ritme tussen alles wat er om ons heen gebeurt! Ik hoop dat jullie, jullie gezinnen, families en vrienden gezond zijn! Ik hoop dat deze gekke tijd ook mooie dingen teweegbrengt en dat we een beroep kunnen doen op onze veerkracht en creativiteit. Tegelijkertijd wens ik dat je de ruimte voelt om te rouwen over datgene wat je hierdoor misschien bent verloren, wat het ook is. Ook al denk je dat het in jouw ogen onbenullig of zelfs niks is vergeleken met het misschien wel grotere leed van een ander.
Other than that, is het je wie weet wel opgevallen dat het lang stil is geweest op de website. Mijn laatste blogpost dateert van 7 maanden geleden oeps….. “Oeps” is ook echt een understatement trouwens! Ik probeer met een zinnige verklaring hiervoor te komen, juist omdat dit schrijfavontuur na het stoppen met de bakery, zo belangrijk voor me was, en is.
Aan de ene kant kan ik zeggen: ‘Well, life just happened’, waarbij ik in een flow zat, lekker in de ‘echte’ wereld bezig was en geen behoefte voelde om die flow te onderbreken door elke uitdaging, gebeurtenis of ‘mijlpaal’ te ‘moeten’ omschrijven.
Maar dat ik vervolgens NIKS meer postte en ik de drempel om te schrijven, hoe langer ik het uitstelde steeds hoger zag worden, maakt die verklaring toch maar gedeeltelijk waar als ik eerlijk ben.
Dus, eerst het ‘life happened’ gedeelte dan: maanden geleden ben ik begonnen aan een grote schoonmaak, waarbij ik af wilde van alles wat me in de weg zat. Ik begon laagdrempelig met het aanpakken van praktische zaken, zoals bv. overbodige spullen weg te doen, of door onze financiële situatie in kaart te brengen en een plan te maken om onze schulden weg te werken. Daar zijn we met wat kleine aanpassingen in ons levensstijl heel goed mee bezig. Van daaruit groeide de behoefte om voor mezelf ook echt door te pakken, dus startte ik een grote opruiming “in” (of bij?) mezelf.
Denk aan het opruimen van geestelijke ‘rommel’ wat zich al tijden heeft opgehoopt tussen m’n oren.
Ik schreef eerder al dat de noodzakelijke rust en stilte naar boven bracht dat het om meer gaat dan alleen die burn-out. Het gaat om een dieperliggende oorzaak. Waardoor een burn-out vroeg of laat onvermijdelijk zou zijn en het meer een logisch gevolg ervan was, i.p.v. een ‘incident op zichzelf’.
Praktisch gezien houdt ‘die opruimsessie’ in dat ik sinds november wekelijks een gesprek heb met een psycholoog: in het begin face to face, en tegenwoordig via de laptop, geheel corona-proof :-).
In die gesprekken onderzoeken we bv. weinig helpende gedragspatronen en de oorzaken ervan, o.a. door een tijdlijn te maken van mijn leven met belangrijke gebeurtenissen die een grote impact op me hebben gehad.
We zitten nog middenin dit intensieve proces maar ik ben me al bewuster van het verband tussen die gebeurtenissen, de betekenis die ik eraan heb gegeven, en de gedachten, gewoontes en angsten die eruit zijn ontstaan. Dat geeft al wat begrip en rust waardoor je milder naar jezelf kunt zijn wanneer onhandige gewoontes weer de kop opsteken. Het geeft ook de mogelijkheid om de triggers die zulke gewoontes uitlokken, eerder te herkennen. Waarna je in een volgende stap kunt kiezen voor een andere respons. Dat gaat zeker niet vanzelf!
Ik herinner me hoe gefrustreerd ik in het begin was. Omdat je dan probeert te rijmen wie je diep van binnen echt denkt te (kunnen) zijn met hoe je soms hebt gehandeld of handelt. Dan zei ik bv. tegen mijn psycholoog: ‘Ik begrijp het niet, ik DENK wel dat ik iets kan Ik denk dat ik ook heel voorzichtig kan stellen dat ik geen ‘dom persoon’ ben. WAAROM heb ik mezelf dan ZO vaak in de problemen gebracht, vaak op dezelfde manier? WAAROM kan ik mezelf er niet toe zetten andere (soms simpele) keuzes te maken die beter voor me zijn?’
Die vragen komen nog steeds wel opborrelen maar dankzij de therapie “eis” ik geen directe antwoorden meer van mezelf. Hoe heftig de gesprekken soms zijn, het helpt me inzien dat ik in m’n leven vaak ‘gewoon’ deed wat ik kon, met wat ik tot op dat moment had geleerd, met alles wat ik toen in me had of wist. Dat wat je kent is voorspelbaar en veilig, daarom zul je het telkens weer opzoeken. Ook al bestaat datgene uit chaos en onrust, je zult het nog steeds verkiezen boven een beter alternatief.. Door dit proces realiseer ik me dat er heel wat aan voorafging om me tot de persoon te maken die ik nu ook ben, flaws and all. Dat betekent zeker niet dat ik elke ‘flaw’ graag voor de rest van m’n leven met me meedraag of ze goedkeur.
Juist omdat het leven nog veel vaker shitty zal zijn (want zo is het nou eenmaal) wil ik de juiste tools in m’n rugzak gooien die me op de cruciale of moeilijke momenten er beter doorheen loodsen.
Erg leuk al die inzichten, maar ze zorgen nou niet per se voor een onafgebroken reeks van ‘gezondere’ gedachten of gewoontes bijvoorbeeld. Nope, old habits (of: old coping mechanisms) die hard. Of heb ik gewoon weer onrealistische verwachtingen ;-)??
Wat ik wél zie is dat er elke dag weer nieuwe kansen op jouw pad komen die je als het ware testen of je de nieuwe inzichten ook voorzichtig in de praktijk kunt brengen. De ene dag lukt het redelijk, de andere dag herken je die kansen pas nadat je hebt gereageerd op de oude, ongewenste maar vertrouwde manier. Het is net alsof het dan veiliger is om de bekende weg (met altijd weer diezelfde eindbestemming) te volgen, dan om een nieuwe weg te creëren. Bv. omdat ik mezelf en mijn tools om die nieuwe weg te maken, niet vertrouw. Omdat ik niet weet of ik op eigen houtje oplossingen kan bedenken voor obstakels die ik wellicht ga tegenkomen. Omdat ik bang ben voor het oordeel en onbegrip van een ander wanneer ik een nieuwe weg insla (ook al besef ik dat ze natuurlijk alle context missen). Omdat ik bang ben om overtuigingen waar ik zeker over dacht te zijn, weg te zien vallen.
Terugkomend op mijn tijdelijke (en bewuste) ontkenning van het bestaan mijn website ;-)), bedacht ik me iets. En waarschijnlijk is het herkenbaar voor een ieder die, op welk vlak dan ook, zichzelf probeert te verbeteren maar telkens geneigd is de oude patronen te herhalen:
Je kunt nog zo graag iets willen (een blog starten bv ;-)), je kunt met de allerbeste intenties beginnen aan dat project, je kunt je zelfs ZO goed beseffen dat dit project hoe dan ook een grote stap in de goede richting is, MAAR datgene dan ook DAADWERKELIJK doen is meestal alles behalve vanzelfsprekend wanneer je je niet veilig, capabel of waardig genoeg voelt om in het diepe te duiken. Ok, dus gelijk in het diepe duiken is dan iets teveel van het goede voor je? Dan proberen we het eerst toch voorzichtig met pootje baden?
Terwijl we pootje baden blijven we de oorzaken voor het onveilige gevoel onderzoeken en leren we ze te erkennen (zonder met een vinger te wijzen naar een ander). Dat is waar ik nu onder begeleiding mee bezig ben.
Om uiteindelijk ook weer te leren vertrouwen op mezelf, mijn kracht en mijn eigen kunnen.
Het kost een shitload aan moed, geduld, liefde, doorzettingsvermogen, vergeving, en de bereidheid om bescheiden te beginnen met stappen die haast onbenullig klein maar in elk geval veilig aanvoelen.
Zo begon ik mezelf aan te leren om de meest simpele afspraken (met mezelf) na te komen. Gewoon 1 afspraak per keer. Bv. ’s ochtends na het opstaan direct het bed opmaken, elke dag weer. Toen dat eenmaal in mijn systeem zat, begon ik aan een volgende afspraak: de ochtend beginnen met 2 glazen water en een kop thee. Na enkele dagen gooide ik er weer een klein schepje bovenop: dagelijks 8 glazen water drinken én beginnen met hardlopen. Inmiddels kan ik 20 minuten achter elkaar rennen. Ok, ik ga dan wel zo langzaam als een schildpad. Ha, dat is trouwens letterlijk wat de hardloop-app mij aangeeft. Elke keer zie ik na m’n rondje rennen dit als eindresultaat in m’n scherm staan: a turtle’s pace. Maar dat doet er niet toe. Ik heb het gedaan, en ik ga vrolijk verder.
We blijven net zo lang doorgaan, tot ik mezelf steeds meer kan toevertrouwen. Tot ik geloof dat, wanneer ik iets wil, ik in elk geval de omstandigheden kan creëren die me de goede richting op helpen. Zo hoop ik een nieuw hoofdstuk te leren schrijven i.p.v. hetzelfde verhaal telkens weer te herhalen.
Het begint met volledige eerlijkheid van en naar jezelf toe. Wat voor onhandige dingen doe je regelmatig? Wat vind je echt het belangrijkst, op de korte en lange termijn (wat zijn jouw normen en waarden)? Wie ben je echt en hoe zou je graag kunnen / willen zijn? Welke kleine horde kun je vandaag, als je echt eerlijk bent, echt wel nemen ook al vertel jij jezelf van niet? Hey, daar hebben we ‘m weer: eerlijkheid, oftewel In all honesty, de cirkel is weer rond!
Het schrijven. Het vervolgens terugkrabbelen. I’m breaking this crappy habit, dat beloof ik mezelf. Ik zie jullie in elk geval BINNEN dan 7 maanden weer ;-).
